خاطرات کودکی اغلب جزییات کوچکی هستند که خودشان را از عدم جدا کرده‌اند.

اگر به ذهن و تجربیات و خاطرات گذشته تون رجوع بکنید و نقبی به گذشته بزنید میبینید که آدمهایی رو ول معطل کردین و در طرف مقابل ول معطل بعضی ها هم بودین.یعنی این که یه آدمی رو الکی هی دنبال خودتون کشوندین و یا این که چند سال دنبال یه نفر بودین و ناامیدانه در انتظار لبخندی ازش بودین.

اینم مدلی از رابطه هست،و متاسفانه پر از غصه هست.معمولا هم توی دوستی های معمولی به وجود میاد،توی آتش عشق دوست معمولی ات میسوزی و میبریش کافه و سوار ماشینش میکنی و دور دور میبریش و شنوای حرفهاش هستی و تولدش رو فراموش نمیکنی و براش هدیه میخری و اون میاد از پسر یا دختر لاشی میگه که سرکارش میزاره و به عشقش جواب نمیده و همه حماقت هاش رو واسه تو تعریف میکنه و تو نمیدونی بهش چی بگی.هر بار هم که میخوای حرف رو ببری سمت عشق و دوست داشتن بهت میگه که ما دوست معمولی هستیم و تو مثل خواهر/برادر من میمونی.ماه ها و سالها میگذره و تو فقط ول معطل هستی و تو رو دنبال خودت میکشونه تا روزی که از این خواب و خیال بیایی بیرون و بزنی بیرون از این رابطه سمی.بعدش هم که میبینه داره از دستت میده یه لبخند،یه غمزه،یه لمس دستات یه گریه مصلحتی میکنه و دوباره خام و خر و خرابت میکنه و تو رو دنبال خودت میکشونه که دنگ کافه رو بدی و شنوای حرفهاش باشی و این پروسه اون قدر ادامه پیدا میکنه تا روزی که دیگه خودش خسته بشه.

تو هم اگه شیطون هستی و آدمهایی رو ول معطل خودت کردی یا ول معطل بودی توی زندگیت پس بیا و تعریف بکن.