متأسفانه بسیاری از مردم پس از این‌که به دامان شوربختی درافتادند، به سعادت از دست‌رفته خویش پی می‌برند.

انگیزه من از نوشتن این پست ، خوندن پست اخیر وبلاگ داداشم فیل در خصوص نیاوردن بچه بود.

Phil یه آدم روشنفکر و خارج رفته و مرفه و تحصیلکرده و از لحاظ روانی نرمال هست که پدر خوبی میشه ولی بچه نمیاره.یه خواننده دیگه هم داشتم،احتمالا هنوز باشه،اونم تحصیلکرده و نوازنده بود،اونم بچه نمیاره،یه خواننده دیگه دارم مترجم هست و آدم روشنفکری در زمینه نظریات سیاسی و تاریخی هست اونم بچه نمیاره،زن ها و مردها و زوج های زیادی در اطرافم میشناسم که دستشون به دهنشون میرسه و آدمهای مهربانی هستن و فهیم و دلسوز  هستن ولی بنا به تصمیم شخصی بچه نمیارن به این دنیا.در طرف مقابل من اینجا که کار میکنم برعکس چیزی که در تبلیغات میگن که بی سوادی ریشه کن شده،مردان و زنانی میبینم که متولد ۱۳۷۱ یا ۱۳۶۵ هستن ولی بی سواد هستن باورتون میشه یه جوون ۳۰ ساله یا کوچیک تر تو این دوره زمونه بیسواد باشه؟ولی چهارتا بچه داره،یکی دیگه میشناسم چهار کلاس سواد داره و ۱۲ تا بچه داره و متولد ۶۸ هست.از اون ور هم افغانی ها و بلوچ ها و دهاتی ها و بیسوادهای مملکت که من خاک زیر پاشون هستم و قصد توهین ندارم هر کدوم ماشالا به جونشون حداقل ۴ تا بچه رو دارن.یه آینده نگری ساده نشون میده وضعیت کشور به شکلی قراره در بیاد.

من نگران این وضعیت هستم که آدم های خوب و تحصیلکرده و مرفه با روان سالم که میتونن پدر و مادر خوبی بشن یا بچه نمیارن یا مهاجرت میکنن و بچه شون خارجی میشه یا یه دونه میارن.