مردمان فرزندان دنیایند، و فرزندان را سرزنش نکنند که چرا دوستدارِ مادر خود هستند.

زمان اول: بعضی ها تعریف میکنن و از گذشته یاد میکنن که فلان سال پیشنهاد کاری خوبی داشتم یا فرصت مهاجرت داشتم یا خواستگار خوبی داشتم یا دختری بود که میتونستم باهاش ازدواج کنم و الان ثروتمند بودم و از فرصت های از دست رفته شون حرف میزنن.ولی من هر چی به زندگیم نگاه میکنم،اون سکوی پرتاب رو نمیبینم،اون فرصتی که بهم رو کرده باشه،اون موقعیت طلایی هیچ وقت وجود نداشته.چیزی اگر بوده با تلاش خودم بوده و خیلی از جاها هم به جای فرصت ناکامی داشتم.میخوام بگم که شانس خیلی دخیل هست در زندگی آدمها،باید یه جایی یه جرقه ای خورده بشه و انسان در مسیر صحیحی قرار بگیره.مثلا من خیلی ها رو دیدم که رشته های سختی مثل برق و کامپیوتر و ریاضی و امثالهم در دانشگاه های معتبر درس خوندن و مدرک گرفتن ولی یا بیکار هستن یا یه شغل پایین دارن ولی آدمهایی هم هستن که رشته های خیلی آسون توی دانشگاه های غیرحضوری و دورافتاده خوندن و توی جای خوب یه شغل دولتی پردرآمد دارن.میخوام بگم موفقیت و کسب درآمد یه درصد خیلی بالایی به شانس ارتباط داره.

زمان دوم: ما در این دنیای بزرگ و در مقابل زمان مثل نقطه ای گیج و گنگ و نامفهموم هستیم،انسانها میان و میرن و زمان همچنان هست و خواهد بود.دردها و ناراحتی های ما در مقابل زمان هیچ نیست و تصمیمات ما هیچ پشیزی واسه زمان ارزش نداره.درست مثل اون احمق هایی که سال ۱۴۰۱ بخاری رو زیاد میکردن تا گاز بیشتری مصرف بشه و جمهوری اسلامی سقوط بکنه.زمان هم همین طوره،ما چه بچه بیاریم و چه نیاریم و چه با این دنیا قهر باشیم و چه نباشیم،چه در افسردگی فرو بریم و چه ناراحت باشیم زمان میگذره و همه چیز به فراموشی سپرده میشه.

زمان سوم:صبح طفل معصوم رو بردیم واسه واکسن چهارماهگی،از قرار معلوم واکسن برای نوزادان در استان فارس نایاب شده و از هند وارد نشده و هیچ واکسنی در هیچ خانه بهداشتی پیدا نمیشه.واکسن واسه بچه هامون نداریم و ادعای نابودی اسرائیل رو داریم.

زمان چهارم:قبلا گفتم باز هم میگم،تا قبل از به دنیا اومدن طفل معصوم زندگی مثل خوابی بود برام که هر لحظه اش کابوسی بود که دلم میخواست زودتر تموم بشه و دنیا و متعلقاتش هیچ ارزشی به چشم نداشت و دنیا همچون آب دماغ بز یا استخوان دست یک جذامی برای من بی ارزش و بیهوده بود.ولی از وقتی طفل معصومم به دنیا اومده آدم دیگه ای شدم،همه چیز برام زیباست و پر از شور و شوق زندگی هستم.کار میکنم و از همه چیز رضایت دارم و زندگی مثل پرنده ای رنگارنگ بالهاش رو جلوی چشمانم تکون میده.بچه به زندگی آدم معنا میده و تو احساس میکنی که زندگی ات قبل از بچه هیچ نبوده و بچه همه چیزت هست.