دری که به سوی زندگی باز می‌شود، به طرف انسان نمی‌آید، بلکه انسان باید به سوی آن برود.

سخن سکوت اول:همیشه از عشق مادر به نوزاد گفتن ولی هیچ کس از عشق نوزاد به مادر نمیگه.چون نی نی کوچیکه و زبون نداره کسی نمیتونه شدت عشقش به مادر رو درک بکنه و بیان بکنه.من توی رفتارهای طفل معصوم که دقت میکنم میبینم عشق بی حد و حصری به مامانش داره و جوری بهش نگاه میکنه و لبخند میزنه که قابل وصف نیست.عشق نوزاد به مادر به نظرم خیلی بیشتر از عشق مادر به نوزاد هست.

سخن سکوت دوم:هر بار که این بچه رو میبینم بیشتر فکر میکنم انگار خدایی هم هست.دست به نوک دماغش میکشم سفت و محکمه،انگشت رو لثه هاش میکشم سفته،لپاش رو میکشم نرمه،بدنش استخون داره،مو داره رو کله اش،همه چیز عجیبه برام.این قدر این مراحل رشد بدیهی و عادی شده که از شگفتی اش غافل شدیم.چطور توی بدن مادر این پیشونی این قدر محکم میشه.چه میدونم والا شاید هم همش جز تکامل باشه و خدایی نباشه.من که دیگه گیج شدم.

سخن سکوت سوم:دلم میخواد بیشتر شاد باشم،انگار یه پرده غم همیشه توی زندگیم هست.دوست دارم این غم رو بزنم کنار و آدم شادتری باشم.

سخن سکوت چهارم:اینایی که کار اقماری دارن.مثلا بیست روز میرن کار و یک هفته مرخصی هستن خیلی صبور هستن.من که اگه ماهی ۸۰ تومن بهم بدن حاضر نیستم عزیزدل و طفل معصوم رو تنها بزارم.

سخن سکوت پنجم:خیلی سخته برام برم باشگاه و ورزش رو شروع کنم.ساعت ۴ بعدازظهر کارم تموم میشه و چهار و نیم باشگاهم بگو تا پنج و نیم و ساعت ۶ بعد ازظهر میرسم خونه.واسم سخته اینجوری.کارم اگه تا ۲ بود یه چیزی.

سخن سکوت ششم:هیچی دیگه،سلامتی همتون.تو هم اگه چشم ات آب نمیخوره این پزشکیان کار خاصی بکنه پس پاشو برو یه لیوان آب بخور.