دنیا در دیدهٔ صاحب‌خِردان، چون سایهٔ پس از زوال است، که گسترده ناشده در هم رود، و افزون نشده کاهش یابد.

امروز هم دور دوم مذاکرات بود.ولی واقعا واسه من مهم نیست.من ادای آدمهای مطلع رو در میارم.من اصلا نمیدونم اینایی که مذاکره کردن واسه چی مذاکره کردن و اصلا دعوا سر چی هست.واقعیتش از تمام دنیا و متعلقاتش من فقط زنم و بچه ام رو دوست دارم،بعدش خوابیدن رو،خوردن رو،وب گردی و کارهای بیهوده مثل جق زدن و فیلم دیدن.تعالی و رشد شخصیتی برام سخته،دوست دارم کف هرم مازلو واسه خودم بلولم.درس خوندن رو هم دوست ندارم،واسم سخته درس خوندن،نمیفهمم هیچ درسی رو.درس ها برام سخته،وقتی استاد تدریس میکنه انگار ذهنم واسه خودش یه ساز دیگه میزنه.ولی با همه اینا خدا رو شکر میکنم که تونستم گلیم خودم رو از آب بیرون بکشم و یه زندگی ساده واسه خودم دست و پا بکنم.

طفل معصومم وقتی خوابه و بهش نگاه میکنم اشک توی چشمام حلقه میزنه.واقعا هیچی زیباتر از داشتن بچه نیست،خدا به هر کس که بچه میخواد بچه سالم عطا بکنه.

یه لِوِل و یه درجه ای از حماقت به وجود اومده که واقعا نوبره.یعنی آدم در عقل این جماعت شک میکنه.اونم اونایی که میگن آمریکا حمله بکنه و ما رو از دست آخوندها نجات بده.خدایا تو سر اینا اگر عن و گه هم گذاشته بودی باز هم نباید همچین فکری میکردن.چه میدونم والا،خدا بهشون عقل بده.

تصمیم دارم دوباره ورزش بکنم،ولی از کی؟نمیدونم،هنوز اون اراده و توان در من شکل نگرفته.

همین دیگه،یه کم کمرم درد میکنه که ایرادی درش نمیبینم،منتظرم حقوق فروردین رو بگیرم.اگر بالای ۲۰ تومن بشه حقوقم اشک تو چشمام حلقه میزنه.این چند سطر هم تقدیم به تاریخ.