شجاعت یعنی اینکه بترسید اما هرطوری که شده یک قدم به جلو حرکت کنید.

المپیک اول:بعضی وقتها توی محیط کار مدیر یا سرپرست آدم یه کار تخمی و مسخره ازت میخواد که هیچ اهمیتی هم نداره انجام دادن و ندادنش و تو اون قدر طولش میدی تا مدیر یادش بره چی بوده.حالا هم جنگ ایران و اسرائیل این جوریه،ایران انگار این قدر میخواد طولش بده تا حشر و شهوت جنگ حزب اللهی ها بخوابه و مردم سرد بشن و یادشون بره‌.بعید هم میدونم ایران حرکت خاصی بزنه.

المپیک دوم:وقتی از حموم میام لخت جلو آیینه وایمیسم و بدنم رو نگاه میکنم.آثار ظریف و محوی از یه بدنی داره که سالها پیش ورزش رو به خودش دیده ولی شکم جلو،پرپشم،شمبول آویزون و اصلا اوضاعیه واسه خودش.خیلی خدا رو شکر میکنم که زن های ایرانی بدن مردهای ایرانی رو میپسندن و گرنه که من با این افکارم زن بودم با هیچ مرد ریش و پشمی و شکم داری نمیخوابیدم.

المپیک سوم:این قدر از تیم فوتبال مراکش بدم میاد که حد و حساب نداره،خصوصا این اشرف حکیمی کون نشور تخمی.تا یکی میره نزدیکشون چنان خودشون رو پرت میکنن رو زمین که انگار تیر خوردن.ایشالا ببازن حذف بشن برن کشور تخمی خودشون.

المپیک چهارم:حرف زیاد برای گفتن دارم ولی خوب خسته هستم و شما هم حوصله خوندن ندارید.فقط یه چیزی و اونم این که به نظرتون کمی کنسرو و باطری و چراغ قوه و رادیو بزارم یه گوشه که اگه یه وقت بمبارون شد شیراز اینا در دسترسم باشه یا بیخودی دارم استرسی میشم؟