انسان کلبهٔ کوچک خوشبختی خویش را در کنار توده‌ای از برف و دهانهٔ آتشفشانِ دنیا بنا کرده‌است.

من خودم عاشق موسیقی سنتی هستم ولی ایشالا بچه ام که به دنیا بیاد از سه تار و تار و سنتور و کمانچه و تنبک و موسیقی سنتی ایرانی دور نگهش میدارم.موسیقی سنتی ایرانی یه چیزی توی خودش داره که آدم رو تنبل،کون گشاد،کونی،تریاکی،مفنگی،زن باره،پدوفیل،بیکار و بی عار،سست و بی مصرف بار میاره.یه چیزی توی خودش داره که ذات آدم رو فاسد و تباه میکنه.در نقطه مقابلش موسیقی رپ و راک و متال هست،شما یه ترانه رپ درست و حسابی یا یه ترانه راک عالی بشنوی ناخودآگاه دوست داری در رو با لگد بشکونی و بری توی کوچه و ۲۰۰ کیلومتر بدوی ولی وقتی ترانه سنتی ایرانی گوش میدی یه حس شکست و لوزر بودن و بدبختی و بیچارگی بهت دست میده.

شما دنیای غرب رو ببین ،پر از پیشرفت و زرنگی و ورزش و استقامت و شور و نشاط،ولی ما ایرانی ها ریدیم،همه افسرده و نالان.

گواه همه حرفهام هم قطعه ماندگار "شد خزان گلشن آشنایی"اثر جواد بدیع زاده.خواهش میکنم برین این قطعه رو سرچ بکنید توی اینترنت و گوش بدین،خواننده از پای منقل بلند شده و رفته توی استودیو و این ترانه رو خونده،شعر سرد و پر از ناامیدی.همه قطعات سنتی ایرانی همین هستن.یکیشون نیست که تو بگی من گوش میدم و حال خوبی میگیرم.

اگه میخواین سرزنده باشید موسیقی سنتی رو از زندگیتون حذف بکنید.