من هیچم. هیچ، جز نیم رخ رنگ پریده‌ای در تراس یک کافهٔ غروب زده.

لبخند اول:خدا رو شکر دو روز پشت هم تعطیله،حتما باید تعطیلات آخر هفته دو روز بشه وگرنه من یکی نمیکشم ۶ روز پشت سر هم برم سرکار.

لبخند دوم:نمیدونم چطور آب ریخته بود کف زمین،بلند شدم که برم پام رفت تو خیسی و لیز خورد و کوبید ساق پام به لبه مبل و به همین سرعت و الکی الکی ساق پام زخم شد.ممکن بود بمیرم،خدایا شکرت،شکرت که هیچیم نشد،امام حسین کمکم کرد.

لبخند سوم:از دیدن ورزش تنیس روی میز بدم میاد،هی با آستین عرقشون رو پاک میکنن.چه کاریه ناموسا؟

لبخند چهارم:بازم میخوام از زخم عمیق ساق پام بگم،خیلی درد میکنه،کاش میشد عکس زخمم رو آپلود میکردم.

لبخند پنجم:به همکارهام میگم من بیشتر از چهار ساله تو صف نونوایی نبودم و فقط از اسنپ نون میخرم باورشون نمیشه.خوب وقتی نون رو مرتب و بریده شده و توی کیسه تحویل آدم میدن چه کاریه بخوام برم تو صف وایسم.حالا کمی هم گرون تر فدای سر قشنگم.

لبخند ششم:جوون های قدیم میرفتن جنگ و تیر میخوردن تخمشون هم نبود دوباره برمیگشتن جبهه.الان من پام خورده به لبه مبل دارم ضعف میکنم.

لبخند هفتم:یه وبلاگی بود به اسم آیدا سبزاندیش توی بلاگفا،خیلی خوشم میومد از نوشته هاش،وبلاگش رو بسته.آخه چرا وقتی میتونید با نوشتن دیگران رو خوشحال بکنید میبندین و میرین.مثل من باشید،بزرگ،بخشنده،پرکار.من تقریبا هر روز یه پست میزارم و دل خواننده هام رو شاد میکنم.اونم مفت و مجانی،این اسمش چیه؟اسمش عشقه.

تو هم اگه حس میکنی بعضی سالهای زندگی ات کاملا از ذهنت پاک شده و هیچی ازشون به یاد نمیاری پس یه بوس به مت دیمون بده.